15 Şubat 2013 Cuma

MASAL


Hepimiz masallarla büyüdük…

Her türlü zorluğa rağmen masalların sonunda hep kavuşma vardı, iyiler kazanır, insanlar sonsuza kadar mutlu ve mesud yaşarlardı.

Sonsuzluğa doğru yol alırken başımıza neler gelebileceğini  o minik halimizle hiç düşünmemiştik aslında…

Sonra büyümeye başladık…

Kimimiz erken ölümü gördü bu sonsuzluk yolunda, sevdiğini kaybetti. Masallarda bundan hiç bahsedilmemişti oysa. Sonsuzluğun içinde hayal kırıklığı ve çaresizlikle tanıştı. Her insanın sonsuzluğunun aynı süreler olmadığını anladı. Yeniden bir masal yaşamaya korktu, çekindi…

Kimimiz sevgisinin bittiğini hissetti. Sonsuzun o kadar da uzun bir yol olmadığını gördü, yüreğinin başka bölümleri olduğunu keşfetti, çıkmaz sokaklar olabileceğini öğrendi, rota değiştirdi…
 
Kimimiz ihaneti yaşadı, ne olduğunu hiç bilmezdi. Öyle bir şaşırdı, öyle dağıldı ki, kırılmamak için ıssızlaştı sonsuzluğuna koşarken. Yalnız kalamadı belki, o kadar gücü yoktu; ıssız bir hayat sürmeyi tercih etti. Tutkularını ve koşulsuz güvenme hissini atıverdi boşluğa; hissetmeden dokunabildi, sevmeden sevişmeyi öğrendi. Nereye sürüklendiğini bir türlü bilemedi…

Kimimiz sonsuzluğa giden yolda sürekli el ele kalmak için durmadan  çaba harcaması gerektiğini anladı. Masalın bitiş sözlerinin aslında başlangıç olduğunu keşfetti. O yolda yürürken gücü düşene el verilmesi, gücü düşünce de el istemesi gerektiğini öğrendi. Başarısızlığın da zaman zaman kapımızı çalacağını gördü.

Masallar güzeldi, mutlu hayaller kurmamıza yardımcı olur, bizi mışıl mışıl uyuturdu. İyiler hep kazanır, sevenler sonsuza kadar mutlu yaşardı. Hayat başka  gerçekler yaşatırken o masallar neden vardı?

O masallar amacımız olmalı. Başımıza ne gelirse gelsin, iyi kalmaya çabalamak-kötüye dönüşmek kolay çünkü-; aşkın peşinden koşmayı bırakmamak- kırılsak da vurulsak da, yerden yere çalınsak da-; başarmak için sürekli ayağa kalmak, sonsuza kadar mutlu yaşanabileceğini kanıtlamak için…

Sonsuzluğa ulaştığımızda dua ederlerken başımızda, gülümseyerek “Sonsuza kadar mutlu mesud yaşadı” desinler diye çaba gösterelim…