MUTLULUK

‘Mutluluğun sayısız çehresi vardır’ diye yazmış José Saramago Portekiz’e Yolculuk kitabında...

Lizbon’da saat 22.30 suları. Durakta 28 no.lu tramvayı bekliyorum. Yağmur çiseliyor. Okuldan durağa kadar yürümüştüm. Aslında niyetim eve kadar yürümekti ama yağmurun artma ihtimalinden durağa sığındım. Malum Lizbon yağmuru. Yaşayan bilir. Gözünün yaşına bakmaz! Benden başka durakta 3 kişi daha var: Italyan genç bir çift ve yorgunluğu tüm vücuduna yansımış ve bir Asya ülkesinden Lizbon’a göç ettiğini tahmin ettiğim orta yaşlı adam. Sokakta farklı yönlere hızlı adımlarla yürüyen (başlayacak yağmurdan kaçan) 7-8 kişi daha göze çarpıyordu.

İlerde çöp kamyonunu gördüm, önce sesini duydum. Karanlığın içinden bize doğru geliyordu. Önümden geçerken şehir içinde daha yavaş gitse daha iyi olmazdı diye düşünmeden edemedim. Tam o sırada aracın sesini bir şarkı sesi bastırdı. Çöp kamyonunun arka kısmında asılı 2 görevliden birisi herkesin duyabileceği şekilde şarkı söylüyordu. Öyle ki, sanki çöp kamyonuna asılmış gitmiyor da plajda gökyüzüne doğru şarkı söyleyip dansediyor. Dünya umrunda değil!

Gülümsedim.

O esnada çöp kamyonu hızını kesmeden sağa ara sokağa dönmesin mi?! Arkada asılı görevlilerin korkup soluksuz kalacağını düşünürken şarkı söyleyen adam sağ elini ve ayağını havaya kaldırarak öyle mutlu bir ‘Yuhhhiiii’ çığlığı attı ki pooof, saat gece yarısını vurdu, sahne değişti! Balkabağı çöp kamyonu bir anda üstü açık son model bir arabaya dönüştü. O da ne! Kamyona asılı arkadaş arabayı kullanıyor ve gayet mutlu bir şekilde arabanın müzik sistemine eşlik ediyor. Bir eli direksiyonda, sağ eli havada.

Kahkaha atmışım. Bir baktım. Herkes gülüyor.

‘Mutluluğun sayısız çehresi vardır.’

Portekiz’i Saramago’nun sözleri ile yaşıyorum...

 

16 Mart 2025

Lizbon