Zamanın donduğu an
1994 yılının mezuniyet töreninin yapılacağı günün sabahında, törene katılıp diploma alacak herkes kadar heyecanla uyandım ben de. Dile kolay! Dört yıl emek verdiğim okulumdan, üniversiteden mezun oluyordum. Üstelik bu seferki mezuniyetin anlamı daha öncekilerden farklıydı. Elime alacağım diploma bir meslek sahibi olduğumu da kanıtlıyordu. Ben o gün bir işletmeci olacaktım.
Törenin yapılacağı alana gittiğimizde içim içime sığmıyordu. Aynı tarihlerde ODTÜ’lü olmuş binlerce genç, üstümüzde cübbelerimiz, yüzlerimizde gurur ifadelerimizle sıraya dizilmiştik. O ne muhteşem bir yürüyüştü ki futbol sahasını velilerimizin ve hocalarımızın alkışları eşliğinde turlamış, sahada bizim için ayrılmış ve üzerlerinde isimlerimizin yazılı olduğu sandalyelere oturmuştuk.
Sonunda o an geldi: İsimlerimiz anons ediliyordu ve diplomalarımızı, yıllarca bize emek vermiş hocalarımızın elinden alıyorduk.
Alfabetik sırayla çağrıldığımızdan diplomamı almak için çok fazla kişiyi beklemeyeceğimi düşünmek heyecanımı daha da artırıyordu. İşte, soyadı “B” harfiyle başlayanları çağrılmaya başladı bile. Diploma almama dört kişi kala, diploma verme sırası bölüm başkanımıza geçti. Her hoca yaklaşık 10 kişiye diploma verdiğine göre ben de diplomamı bölüm başkanımızın elinden alacaktım. Söylemiştim size! Ben çok şanslı bir insanım. Şanslıyım ki üniversite eğitimimi çok severek okuduğum bir üniversitede tamamladım ve şanslıyım ki İşletme okudum. İşte şimdi de diplomamı bölüm başkanımızın elinden alma şansını yakalamıştım.
Tam ismim okunmuştu ki bölüm başkanımız “Hocam” dedi, “Sıra Mehlika Babaoğlu’na geldi. Buyurun.” Nefesim kesilecek gibi oldum. Artık kontrol edemediğim duygularım, şaşkınlık ifadesiyle kocaman açılmış gözlerimden yaşlarla bir anda taştı. Diplomamı, bölümün yaşayan efsanesi olmuş o değerli insanın elinden alacaktım! Üstelik diplomamı bana vermeyi o, özellikle istemişti.
Diplomamı Muhan Soysal’ın elinden aldığım o an, zamanın donduğunu hissettim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder